-
- ارائه متفاوت ترسیمی و تصویری که پشتیبانی کننده توصیفی عقاید، روابط و اطلاعات است.
-
-
- حرکت آسان از یک موضوع ارائه داده شده به دیگر سوالات و بحثهای آماده شده برای یک شانس بهتر.
-
-
- استفاده از ارائه متفاوت شبیه ویدئو کلیپ همراه با طرح یا دیگر انواع ارائه که به نزدیکتر شدن اطلاعات به واقعیت کمک می کند به علاوه موسیقی باعث جلب توجه یادگیرندهها می شود (آلورینی،۲۰۰۵، به نقل از حدادیان چقایی، ۱۳۹۲).
-
- ایجاد ارتباط دقیق: رسانههای آموزشی می توانند به عنوان ابزار اصلی برای ایجاد و ارتباط و رد و بدل کردن اطلاعات به کار برده شوند. رسانههای آموزشی اغلب وسیله هایی را برای ارائه دقیق مطالب به دست می دهند.
-
- ایجاد علاقه به یادگیری: رسانههای آموزشی می توانند در ایجاد علاقه به یادگیری مؤثر باشند، زیرا ارائه اطلاعات، نمایش موقعیتها و طرح سوالات را به گونه ای مهیج انجام می دهند.
-
- افزایش امکانات یادگیری: رسانههای آموزشی، امکانات در دسترس معلمان را افزایش میدهد. بدون این رسانه ها، معلمان تنها می توانند برای دانش آموزان خود تکالیف خواندنی تجویز کنند. در کلاس بحث و گفتگو ایجاد کنند، سخنرانی کنند و دانش آموزان را در انجام تکالیف تحقیقی فردی یا گروهی درگیر نمایند.
-
- حرکت: در نمایش مفاهیم، تصاویر محرک به تصاویر ثابت برتری دارند (از قبیل بستن گره یه شکلی خاص یا نحوه ی کار با یک دستگاه خاص) در آنها حرکت برای نمایش دادن، مفهوم ضروری است.
-
- فرایندها: نحوه انجام دادن کار مانند آزمایشهای علوم که در آن ها تداوم حرکت ضروری است.
-
- مشاهده سالم و بیخطر: ضبط تصاویر متحرک به یادگیرندگان اجازه میدهد تا پدیدههایی را که تماشای مستقیم آن ها ممکن است خطرناک باشد، مشاهده کنند، مانند جنگ یا طغیان کوه آتشفشان.
-
- یادگیری مهارت ها: نتایج پارهای از تحقیقات نشان میدهد که برای یادگیری مهارت های فیزیکی باید آنها را به طور مکرر مشاهده و تمرین کرد. از طریق این نوع رسانه ها میتوان دوباره و چندباره به تماشای این گونه مهارت ها نشست.
-
- یادگیری عاطفی: از آنجا که این گونه رسانه ها، توانایی نمایش احساسات و عواطف را دارند، می توانند در شکل دادن به نگرشهای شخصی و اجتماعی بسیار مفید و مؤثر باشند.
- درک فرهنگی: دانش آموزان با دیدن فیلم و ویدئو از نحوه زندگی در جوامع دیگری می توانند احساس لذت ببرند و شناخت نسبت به سایر فرهنگها را در خود توسعه و گسترش دهند (زندی، ۱۳۸۳).
۲-۱ -۱۱- محدودیت های چندرسانه ای:
یکی از محدودیتهایی که استفاده از چند رسانه ایها در برنامه های آموزشی دارد، نیاز به رایانههای پیشرفته است. رایانههایی که سرعت پایین دارند و نمی توانند از بستههای چند رسانه ای که دارای حجم زیادی ( به دلیل صدا، تصویر و پویا نمایی) حمایت کنند. از طرف دیگر تولید چند رسانه ای نیازمند صرف هزینه، زمان شکیبایی و هنر است. ردی (۲۰۰۳)، معتقد است برای تولید و ساخت چند رسانه ای به وسیله آموزگاران، مربیان باید آنان را آموزش داد. هلم و مک کلمنتز[۳۴] (۱۹۹۶)، مواردی از قبیل ناخرسندی برخی از آموزگاران از دیدن محتوای آموزشی تغییر شکل داده شده، ترس کاربران به خاطر نیاز به دانش فنی برای استفاده از محتوای آموزشی و بروز نتایج منفی به سبب صرف بیش از حد وقت و بیدقتی در عرصه آموزشی را از جمله موانع استفاده از چند رسانه ای های آموزشی دانسته اند (نقل از رضوی، ۱۳۸۶).
۲-۲- نگرش به درس:
۲-۲-۱ – تعریف نگرش به درس:
از آنجا که نگرش مفهومی انتزاعی است، نمی توان انتظار داشت که صاحبنظران در مورد ماهیت نگرشها اتفاق نظر داشته باشند. این اختلاف نظر در تعریف نگرش نیز دیده می شود، نگرش از سازه هایی است که با توجه به زمینه مورد استفاده آن، تعریف متفاوتی دارد. مثلا در حوزه تعلیم و تربیت، نگرش در برگیرندهی ابعاد شناختی، ارزش، عاطفی و کنشی است که منظور از آنها به ترتیب، داشتن عقاید یا باور آگاهانه، اتخاذ جهت گیری عاطفی مثبت یا منفی فرد، زمینه هیجانی و احساسی فرد نسبت به موضوع مورد نظر و جهت گیری برای انجام یک رفتار ویژه است (ریبر و امیلی[۳۵]،۲۰۰۱).
وارسی نگرشها همواره بخش عمدهای از توجه پژوهشگران روانشناسی اجتماعی را به خود مشغول داشته است، به گونه ای که عدهای آن را سنگ زیربنای ساختمان روانشناسی اجتماعی مطرح کردهاند. دلیل این که تا این حد، مسئله نگرشها اهمیت دارد این است که نگرشها با رفتار فرد مرتبط هستند و بدان سمت و سو می دهند (آیسنک و مایکل ، ۱۳۷۹).
از قدیمی ترین تعاریف این کلمه، “عبارتند از وضع و حالت بدنی، نگاه، نظر، ملاحظه، رعایت دقت و توجه” (معین، ۱۳۸۱، ص۱۹۱۸). اما در تعریف جدید، نگرش بیشتر معانی از حالت ذهنی درونی را متبادر می کند. نگرش بر گرفته از واژه Attitude است که در برگردان آن به فارسی، کلمات متفاوتی همچون طرز فکر، نگرش، اعتقاد، شیوه تلقی، وجهه نظر، وضع روانی و بازخورد کاربرد داشته است (مهرآرا، ۱۳۷۳).
” ترکیب شناختها، احساسها و آمادگی برای عمل نسبت به یک چیز معین را نگرش شخص به آن چیز میگویند” (دیوید و همکاران، ترجمهی صناعی، ۱۳۴۷ به نقل از کریمی،۲۲۰).
در واقع ما نگرشهای خود را غالبا به صورت اظهار نظر بیان میکنیم (ستوده، ۱۳۷۳).
نگرشها، کارکردهای متفاوتی دارند. طبق نظر ترسون “نگرش میزان انتقال، یا احساس موافق یا مخالف به یک محرک را میگویند” (مون و مینوور به نقل از اردستانی، ۱۳۸۱).
آلپورت[۳۶] (۱۹۳۵)، اظهار میدارد که “نگرش نوعی آمادگی روانی است که از طریق تجربه سازمان داده می شود و تاثیری هدایتی یا پویا بر پاسخهای فرد به همه اشیا و موقعیتهایی که به آنها داده مربوط است” ( به نقل از کریمی،۱۳۸۰،ص۲۲۱).
نگرشها عبارتاند از پسندها و بیزاریها، دوست داشتن یا نداشتن در موقعیتها، اشیاء و اشخاص، گروه ها و هر چیزی شخصی از محیط از جمله اندیشه های انتزاعی، خط مشیهای اجتماعی .
“نگرش نظامی بادوام است که شامل یک عنصر شناختی، یک عنصر احساسی، و یک تمایل به عمل است” (کریمی، ۱۳۸۶،ص ۲۲۱).
این تعریف دارای سه عنصر عبارت اند از:
– باورها (عنصر شناختی): شامل اعتقادات و باورهای شخص درباره ی شخص، شئی یا اندیشه است.
– گرایشها (عنصر عاطفی یا ارزشی): شامل احساسات و شورها، به ویژه ارزشگذاری مثبت یا منفی فرد نسبت به موضوع نگرش است و معمولا به صورت خوشایند و ناخوشایند ظاهر می شود.
– عملها (عنصر تمایل به عمل): به آمادگی برای پاسخدهی به شیوهای خاص گفته می شود (کریمی، ۱۳۸۶).
