• • ارائه­ متفاوت ترسیمی و تصویری که پشتیبانی کننده توصیفی عقاید، روابط و اطلاعات است.

  

• • • حرکت آسان از یک موضوع ارائه داده شده به دیگر سوالات و بحث­های آماده شده برای یک شانس بهتر.

  

• • استفاده از ارائه­ متفاوت شبیه ویدئو کلیپ همراه با طرح یا دیگر انواع ارائه که به نزدیک­تر شدن اطلاعات به واقعیت کمک می­ کند به علاوه موسیقی باعث جلب توجه یادگیرنده­ها می­ شود (آلورینی،۲۰۰۵، به نقل از حدادیان چقایی، ۱۳۹۲).

• • ایجاد ارتباط دقیق: رسانه­های آموزشی می ­توانند به عنوان ابزار اصلی برای ایجاد و ارتباط و رد و بدل کردن اطلاعات به کار برده ­شوند. رسانه­های آموزشی اغلب وسیله­ هایی را برای ارائه­ دقیق مطالب به دست می­ دهند.

• • ایجاد علاقه به یادگیری: رسانه­های آموزشی می ­توانند در ایجاد علاقه به یادگیری مؤثر باشند، زیرا ارائه اطلاعات، نمایش موقعیت­ها و طرح سوالات را به گونه ­ای مهیج انجام می­ دهند.

• • افزایش امکانات یادگیری: رسانه­های آموزشی، امکانات در دسترس معلمان را افزایش می­دهد. بدون این رسانه ­ها، معلمان تنها می ­توانند برای دانش ­آموزان خود تکالیف خواندنی تجویز کنند. در کلاس بحث و گفتگو ایجاد کنند، سخنرانی کنند و دانش ­آموزان را در انجام تکالیف تحقیقی فردی یا گروهی درگیر نمایند.

• • حرکت: در نمایش مفاهیم، تصاویر محرک به تصاویر ثابت برتری دارند (از قبیل بستن گره یه شکلی خاص یا نحوه ی کار با یک دستگاه خاص) در آن­ها حرکت برای نمایش دادن، مفهوم ضروری است.

• • فرایندها: نحوه­ انجام دادن کار مانند آزمایش­های علوم که در آن ها تداوم حرکت ضروری است.

• • مشاهده­ سالم و بی­خطر: ضبط تصاویر متحرک به یادگیرندگان اجازه می­دهد تا پدیده­هایی را که تماشای مستقیم آن ها ممکن است خطرناک باشد، مشاهده کنند، مانند جنگ یا طغیان کوه آتشفشان.

• • یادگیری مهارت ­ها: نتایج پاره­ای از تحقیقات نشان می­دهد که برای یادگیری مهارت­ های فیزیکی باید آن­ها را به طور مکرر مشاهده و تمرین کرد. از طریق این نوع رسانه ­ها ‌می‌توان دوباره و چندباره به تماشای این گونه مهارت ­ها نشست.

• • یادگیری عاطفی: از آن­جا که این گونه رسانه ­ها، توانایی نمایش احساسات و عواطف را دارند، می ­توانند در شکل دادن به نگرش­های شخصی و اجتماعی بسیار مفید و مؤثر باشند.

• درک فرهنگی: دانش ­آموزان با دیدن فیلم و ویدئو از نحوه­ زندگی در جوامع دیگری می ­توانند احساس لذت ببرند و شناخت نسبت به سایر فرهنگ­ها را در خود توسعه و گسترش دهند (زندی، ۱۳۸۳).

۲-۱ -۱۱- محدودیت های چندرسانه ای:

یکی از محدودیت­هایی که استفاده از چند رسانه­ ای­ها در برنامه ­های آموزشی دارد، نیاز به رایانه­های پیشرفته است. رایانه­هایی که سرعت پایین دارند و نمی ­توانند از بسته­های چند رسانه­ ای که دارای حجم زیادی ( به دلیل صدا، تصویر و پویا نمایی) حمایت کنند. از طرف دیگر تولید چند رسانه­ ای نیازمند صرف هزینه، زمان شکیبایی و هنر است. ردی (۲۰۰۳)، معتقد است برای تولید و ساخت چند رسانه­ ای به وسیله­ آموزگاران، مربیان باید آنان را آموزش داد. هلم و مک کلمنتز^[۳۴] (۱۹۹۶)، مواردی از قبیل ناخرسندی برخی از آموزگاران از دیدن محتوای آموزشی تغییر شکل داده شده، ترس کاربران به خاطر نیاز به دانش فنی برای استفاده از محتوای آموزشی و بروز نتایج منفی به سبب صرف بیش از حد وقت و بی­دقتی در عرصه­ آموزشی را از جمله موانع استفاده از چند رسانه­ ای های آموزشی دانسته ­اند (نقل از رضوی، ۱۳۸۶).

۲-۲- نگرش به درس:

۲-۲-۱ – تعریف نگرش به درس:

از آنجا که نگرش مفهومی انتزاعی است، نمی­ توان انتظار داشت که صاحب‌نظران ‌در مورد ماهیت نگرش­ها اتفاق نظر داشته باشند. این اختلاف نظر در تعریف نگرش نیز دیده می­ شود، نگرش از سازه ­هایی است که با توجه به زمینه­ مورد استفاده­ آن، تعریف متفاوتی دارد. مثلا در حوزه­ تعلیم و تربیت، نگرش در برگیرنده­ی ابعاد شناختی، ارزش، عاطفی و کنشی است که منظور از آن­ها به ترتیب، داشتن عقاید یا باور آگاهانه، اتخاذ جهت گیری عاطفی مثبت یا منفی فرد، زمینه­ هیجانی و احساسی فرد نسبت به موضوع مورد نظر و جهت گیری برای انجام یک رفتار ویژه است (ریبر و امیلی^[۳۵]،۲۰۰۱).

وارسی نگرش­ها همواره بخش عمده­ای از توجه پژوهشگران روانشناسی اجتماعی را به خود مشغول داشته است، به گونه ­ای که عده­ای آن را سنگ زیربنای ساختمان روانشناسی اجتماعی مطرح کرده‌اند. دلیل این که تا این حد، مسئله­ نگرش­ها اهمیت دارد این است که نگرش­ها با رفتار فرد مرتبط هستند و بدان سمت و سو می­ دهند (آیسنک و مایکل ، ۱۳۷۹).

از قدیمی ترین تعاریف این کلمه، “عبارتند از وضع و حالت بدنی، نگاه، نظر، ملاحظه، رعایت دقت و توجه” (معین، ۱۳۸۱، ص۱۹۱۸). اما در تعریف جدید، نگرش بیشتر معانی از حالت ذهنی درونی را متبادر می­ کند. نگرش بر گرفته از واژه­ Attitude است که در برگردان آن به فارسی، کلمات متفاوتی همچون طرز فکر، نگرش، اعتقاد، شیوه­ تلقی، وجهه نظر، وضع روانی و بازخورد کاربرد داشته است (مهرآرا، ۱۳۷۳).

” ترکیب شناخت­ها، احساس­ها و آمادگی برای عمل نسبت به یک چیز معین را نگرش شخص به آن چیز می­گویند” (دیوید و همکاران، ترجمه­ی صناعی، ۱۳۴۷ به نقل از کریمی،۲۲۰).

در واقع ما نگرش­های خود را غالبا به صورت اظهار نظر بیان می­کنیم (ستوده، ۱۳۷۳).

نگرش­ها، کارکردهای متفاوتی دارند. طبق نظر ترسون “نگرش میزان انتقال، یا احساس موافق یا مخالف به یک محرک را می­گویند” (مون و مینوور به نقل از اردستانی، ۱۳۸۱).

آلپورت^[۳۶] (۱۹۳۵)، اظهار می­دارد که “نگرش نوعی آمادگی روانی است که از طریق تجربه سازمان داده می­ شود و تاثیری هدایتی یا پویا بر پاسخ­های فرد به همه اشیا و موقعیت­هایی که به آن­ها داده مربوط است” ( به نقل از کریمی،۱۳۸۰،ص۲۲۱).

نگرش­ها عبارت­اند از پسندها و بیزاری­ها، دوست داشتن یا نداشتن در موقعیت­ها، اشیاء و اشخاص، گروه ها و هر چیزی شخصی از محیط از جمله اندیشه­ های انتزاعی، خط مشی­های اجتماعی .

“نگرش نظامی بادوام است که شامل یک عنصر شناختی، یک عنصر احساسی، و یک تمایل به عمل است” (کریمی، ۱۳۸۶،ص ۲۲۱).

این تعریف دارای سه عنصر عبارت اند از:

– باورها (عنصر شناختی): شامل اعتقادات و باورهای شخص درباره ی شخص، شئی یا اندیشه است.

– گرایش­ها (عنصر عاطفی یا ارزشی): شامل احساسات و شورها، به ویژه ارزش­گذاری مثبت یا منفی فرد نسبت به موضوع نگرش است و معمولا به صورت خوشایند و ناخوشایند ظاهر می­ شود.

– عمل­ها (عنصر تمایل به عمل): به آمادگی برای پاسخ­دهی به شیوه­ای خاص گفته می شود (کریمی، ۱۳۸۶).