۳-۲-۲-۱-۲- مفهوم میراث مشترک بشریت
میراث مشترک بشریت مفهومی است که اخیراًً قاعده مند شده است و سابقه آن به پایان دهه ۱۹۶۰ بر میگردد. میراث مشترک بشریت مفهومی گسترده تر از معنی اموال مشترک دارد که مفهوم اموال مشترک در حقوق بین الملل بر بخش هایی خارج از قلمرو ملی اشاره دارد؛ مانند دریای آزاد و فضاهای دست نخورده که نمی تواند قابل دسترسی باشند و این ها متعلق به جامعه ملل هستند، هرچند منابع موجود در آن میتواند به وسیله هر کسی مورد بهره برداری قرار گیرد. از آنجا که میراث مشترک در ارتباط با عموم بشریت هستند، لذا باید مورد حمایت نظام های حقوقی ویژه ای قرار گیرند. در مناطق و نواحی معینی این حق پذیرفته شده است از آن جمله: نظام حقوقی اعماق بستر و زیر بستر دریاها، قطب جنوب، کره ماه، اجرام سماوی، فضا، مناطق و محل ها و بناهای تاریخی که به عنوان آثار باستانی در بخش مربوط به امور فرهنگی به عنوان میراث مشترک بشریت تلقی میشوند [۲۲]. این مناطق نمی توانند در اختیار حاکمیت انحصاری دولتها قرار گیرند، اما باید از آن ها محافظت شده و بهره برداری از آن ها به گونه ای باشد که منافع همه بشریت را بدون هیچ تبعیضی تامین کند. مفهوم میراث مشترک بشریت شامل ۵ مفهوم اصلی می شود. عدم تخصیص، مدیریت بینالمللی مشترک، تقسیم منافع، شرط مقاصد صلح آمیز و حفاظت برای نوع بشر. کنوانسیون حفاظت از میراث فرهنگی و طبیعی جهان (۱۹۷۲) از کنوانسیون های مهمی است که مفهوم میراث مشترک را به کار گرفته است. کنوانسیون تنوع زیستی، حفاظت و استفاده پایدار از تنوع گونه های زیستی تحت قلمرو هر دولتی را به دولتهای طرف این کنوانسیون واگذار نموده است(مواد ۶ تا ۱۰). در مقدمه کنوانسیون تنوع زیستی آمده است: «حفظ تنوع زیستی مسئله تمامی بشریت است» و اعلام میکند، «دولتهای طرف معاهده مسئول حفظ تنوع زیستی کشور خود و استفاده پایدار از منابع زیستی شان… در راستای منافع کنونی و آینده اند». این مفهوم در مسائل جهانی محیط زیست، خصوصاًً مسائلی نظیر شکاف ازون، جنگل زدایی، گرم شدن کره زمین و… منطقی تر و قابل قبول تر است، چرا که تعدادی از منابع طبیعی قابل تقسیم و مالکیت پذیر نیست و در عین حال مورد استفاده همه بشریت قرار گرفته است و میگیرد [۴۵]. بر اساس این اصل همه دولتها موظف هستند، تا از محیط زیست مناطق تحت عنوان میراث مشترک بشریت محافظت نموده و از تخریب یا آلوده سازی آن خودداری کنند تا همگان از منافع آن بهره مند شوند.
۳-۲-۲-۱-۳- مفهوم حقوق نسل های آینده
در حقوق بین الملل محیط زیست حقوق نسل های آتی بشر برای برخورداری از شرایط مناسب زندگی بر روی کره زمین مورد توجه و شناسایی قرار گرفته است. بر این اساس تخریب محیط زیست با توجه به تبعات منفی آن تعدی به حقوق نسل های آینده قلمداد میگردد و باید از آن اجتناب شود. حفاظت از حقوق نسل های آینده یکی از مفاهیم اساسی در بسیاری از اسناد بینالمللی در زمینه محیط زیست است. از جمله در بیانیه های استکهلم و ریو به طور جدی مورد توجه قرار گرفته است. در ارائه تعریفی قابل قبول برای این حقوق می توان گفت حقی است که به موجب آن منافع یک نسل از لحاظ پیشرفت طبیعی میراث فرهنگی که از نسل قبلی به ارث رسیده است، به نسل آینده انتقال مییابد. بر اساس این حق، حفاظت از منابع طبیعی تجدید پذیر و حمایت از اکوسیستم و جریان های تقویت کننده حیات و علاوه بر آن حمایت از دانش بشر و فرهنگ و هنر به عنوان یک ضرورت تلقی می شود و مستلزم اجتناب از فعالیت های زیان آور و آثار غیر قابل جبران آن بر طبیعت و میراث فرهنگی است[۲۲]. اعلامیه استکهلم که نخستین پایه گذار این اصل تلقی می شود، در اصل اول میگوید: «انسان… مسئولیت خطیر حفظ و بهبود محیط زیست برای نسل های آینده را به عهده دارد». این اصل در معاهدات گوناگون و دیگر اسناد بینالمللی تکرار شده است، به ویژه در بند۱ ماده۳ در چارچوب کنوانسیون تغییرات آب و هوایی اعلام میکند: «اعضا باید سیستم آب و هوا را به نفع نسل های فعلی و آینده بشر بر مبنای تساوی و طبق مسئولیت های مشترک ولی متفاوت و قابلیت های خود مورد حمایت قرار دهند». اصل۳ اعلامیه ریو راجع به محیط زیست و توسعه، حقوق نسل های آینده بشر را با حق توسعه مربوط میداند و به موجب آن میگوید: «حق توسعه باید مشروط به این باشد که نیازهای نسل کنونی و آینده، با توجه به توسعه و محیط زیست، به طور عادلانه مراعات شود».
۳-۲-۲-۲- اصول توسعه پایدار در حقوق بین الملل محیط زیست
۳-۲-۲-۲-۱- اصل حاکمیت بر منابع طبیعی
دولت ها از حق حاکمیت انحصاری بر منابع طبیعی خود برخوردار هستند، اما اعمال این حق نباید سبب ورود خسارت به محیط زیست دیگر کشورها یا مناطق خارج از صلاحیت دولتها شود [۴۳]. حاکمیت و صلاحیت انحصاری دولتها بر سرزمین خود در اصل به معنی این است که فقط آن ها میتوانند سیاست ها و حقوق مربوط به منابع طبیعی و محیط زیست سرزمینشان را گسترش دهند. محدوده حق حاکمیت بر منابع طبیعی عبارت است از:
-
- سرزمین داخل مرزها و خاک زیرین آن ها
-
- آب های داخلی مثل دریاچه ها، رودخانه ها و آبراه ها
-
- دریای سرزمینی و منابع بستر و زیر بستر آن